Poszukiwania cz.2 -ost.

Oto jest druga i ostatnia część :) Kolejne opowiadanie prawdopodobnie pojawi się gdzieś pod koniec sierpnia (no-one-cares), ponieważ w lipcu wyjeżdżam i nie będę miała dostępu do komputera.

/chciałabym jeszcze tylko napisać, żeby nie brać tutaj czasu i przestrzeni na serio (np. po paru godzinach są w innym państwie ;P)/

-Gotowy? –Węgry z uśmiechem czekała przy drzwiach na Polskę.

-Gotowy, gotowy... –mruknął ziewając przeciągle.

-Czyżbyś się nie wysypiał ostatnio? –spytała unosząc jedną brew do góry.

-Ja i niewyspanie? No co ty… Czuję się jak młody bóg! –wyszczerzył swoje zęby z pewną dozą sarkazmu.

-Hej! Nie żartuj sobie ze mnie, ja się tu o ciebie martwię! –mówiąc to walnęła go łokciem w brzuch.

-Nie musisz… serio –powiedział trzymając się za niego i próbując udawać, że go wcale nie zabolało.

Gdy wyszli na dwór, przywitało ich zimne, pochmurne popołudnie. Feliks chciał już zaproponować, by przeczekali jeszcze noc, jednak gdy tylko zobaczył spojrzenie Węgier, od razu zrezygnował z tego pomysłu. Westchnął przeciągle, wcale nie miał ochoty na takie podróże.

Gdy dotarli na miejsce był już wieczór, a słońce całkowicie schowało się za horyzontem. Zatrzymali się przed bramą dość dużego, gustownego dworku. Dookoła podwórza rosły wysokie krzewy z wieloma gatunkami róż, a także dużo innych wielobarwnych kwiatów. Patrząc się na to wszystko, na pierwszy rzut oka wyglądało to bardziej na pałacyk jakiejś księżniczki niż dom personifikacji.

Podeszli do małego guziczka w ścianie muru ogradzającego posiadłość i nacisnęli go. Dookoła nich rozległ się przyjemny świergot ptaków. Chwilę czekali na odpowiedź, jednak nikt nie przyszedł im otworzyć.

Czyli jednak naprawdę gdzieś pojechał... –westchnęła Węgry zrezygnowana.

Polska jednak nie poddał się tak łatwo i zaczął badawczo wypatrywać czegoś w oddali.

-Ej, tam ktoś podlewa kwiaty! Może będzie wiedział, gdzie podział się ten Kochaś? –zaczął machać ręką i wołać w kierunku człowieka stojącego kilkadziesiąt metrów od nich pielęgnując kwiaty. Mimo najszczerszych wysiłków Feliksa, mężczyzna zdawał się nie zwracać na nich uwagi.

-Wyobrażasz to sobie? –powiedział zirytowany –on mnie po prostu ignoruje! –po tych słowach blondyn zaczął wspinać się po szczeblach żelaznej bramy.

-H-hej, co ty wyprawiasz?! –jego towarzyszka niemal pisnęła z uniesionymi brwiami –nie możesz ot tak włamywać się do czyjegoś domu!

-Ja się wcale nie włamuję, chcę tylko złożyć małą wizytę temu panu –to mówiąc zeskoczył z drugiej strony bramy i pobiegł w stronę mężczyzny posyłając jej zadziorny uśmieszek.

***

Wszyscy z niepokojem wysłuchiwali jakiegokolwiek odgłosu zza drzwi. Po kilku minutach odetchnęli jednak z ulgą, ponieważ okazało się, że zagrożenie przeszło bokiem. Przynajmniej na razie.

-Nie możemy tu siedzieć w nieskończoność –znów zaczął narzekać Ameryka –czy oni nigdy nie przestaną nas szukać? –wyjąkał.

-Zamknij się idioto, ja też bym na ich miejscu nas szukał –wymamrotał zezłoszczony Anglia.

-Ale to są jacyś psychopaci! Gdybyśmy im w porę nie uciekli, to już bylibyśmy martwi!

-A pomyśl, dlaczego się tak zachowują, hm? To była jakaś ich świętość, a my to im tak po prostu zniszczyliśmy… a przez kogo to wszystko? –uniósł głowę czekając na odpowiedź.

Alfred chwilę patrzył się naburmuszony na niego, po czym nieco spuścił z tonu i wymamrotał tylko – to przecież przypadkiem było…

***

Węgry wyczekiwała Polski ze zniecierpliwieniem, starając się wypatrzeć go w ciemnym ogródku na terenie posiadłości. Utrudniał to również fakt, że teren był gęsto pokryty żywopłotem i praktycznie nic nie było widać.

-Francis i ten jego roślinny fetysz –cicho przeklnęła pod nosem starając przynajmniej cokolwiek usłyszeć z ich rozmowy. Po chwili jednak z zaskoczeniem zauważyła, że Feliks idzie w jej kierunku zadowolony trzymając małą kartkę w ręce. Zwinnie przeskoczył przez ogrodzenie stając przed nią dumny i pełen satysfakcji z dobrze wykonanego zadania.

-I co? I co? Dowiedziałeś się czegoś? –zaczęła się go wypytywać, ten jednak stał jedynie wyprężając pierś do przodu. Po chwili posłał jej uśmieszek i wręczył notatkę z zapisanym na niej adresem.

-Już chyba wiem, gdzie to się podział twój imprezowicz.

Patrzyła się na skrawek papieru z szeroko otwartymi oczami, nie mogąc wierzyć, w to co widzi.

-Do Ameryki?! Po co miał by tam jechać…? –spytała zaskoczona.

Polska wywrócił oczami.

-Wiesz ile ja musiałem się namęczyć, żeby wyciągnąć coś od tego faceta? Od razu chciał nasłać na mnie policję, zaczął na mnie krzyczeć, że co ja tu robię, co ja sobie wyobrażam… –niewinnie uniósł ramiona –a ja grzecznie, kulturalnie tylko do niego podszedłem. Czy wszyscy tutaj są tacy gburowaci?

Węgry spojrzała na niego podejrzliwe unosząc jedną brew.

-Więc w jaki sposób wyciągnąłeś od niego te informacje…?

-Mam swoje sposoby –Feliks uśmiechnął się tajemniczo przytykając palec wskazujący do ust.

Elizaveta zmrużyła wzrok, jednak nie skomentowała tego. Wolała chyba nie wiedzieć, jakichże to „sposobów” użył.

-Niech ci będzie… to mów co wiesz.

-Ten gościu też niewiele wiedział. Francis powiedział mu tylko, że jedzie do Ameryki, bo Alfredowi zachciało się wrażeń. Potem podał mu nazwę tego miasteczka i już go nie było –spojrzał na Węgry ze złośliwym uśmieszkiem –czyli tak jak mówiłem, poszedł balować ze wszystkimi, a ty niepotrzebnie się martwisz.

-Ale nie ma go już tak długo! –spuściła wzrok –a co jeśli coś się wydarzyło?

Polska wywrócił oczami i spojrzał na nią wymownie.

-Mam tam teraz jechać, prawda?

Oczy Elizavety zaświeciły się pełne wdzięczności.

***

-Posłuchajcie, ktoś wreszcie musi wyjść i zawiadomić pomoc –powiedział stanowczo Niemcy.

-Ja już chyba wiem, kto to będzie –powiedział Prusy patrząc się drwiąco na niego.

-Wykłócanie się nic nam nie da –odezwał się Francja, co było dość dużym zaskoczeniem dla zebranych, ponieważ dotąd nie wykazywał on zainteresowania zaistniałą sytuacją. Co było jeszcze dziwniejsze, nagle zaczął wyjmować sobie coś ze swoich włosów. Wszyscy gapili się na niego nie rozumiejąc, co robi.

-Niech los zadecyduje! –powiedział dumnie pokazując w dłoni kolekcję kilku wsuwek o różnych długościach.

***

Droga zajęła im całą noc.  Dotarcie do miasteczka był dość problematyczne, ponieważ było ono małe i słabo oznaczone. Wreszcie z ulgą udało im się jednak dojrzeć znak powitalny.

-Prześpijmy się trochę w aucie, jestem wykończony... –mruknął Feliks ziewając przeciągle.

-No coś ty! Jesteśmy już ta blisko, a ty chcesz sobie drzemkę urządzać?! –powiedziała Węgry niemal siłą wyciągając go z auta.

Zatrzymali się na obrzeżach miasta i zaczęli iść wzdłuż drogi. Mimo, iż był to niedzielny poranek i oczywistością było, że każdy jeszcze śpi, jednak było zbyt cicho. Mięli wrażenie, jakby wszystko nagle zamilkło. Nie słyszeli nawet śpiewu ptaków, żaden samochód nie przejeżdżał, żaden pies nie szczekał. Było dziwnie. Oboje to wiedzieli, jednak żadne z nich nie chciało tego przyznać.

Szli kilka minut główną ulicą szukając jakiejkolwiek żywej duszy, dopóki nie napotkali pewnej osobliwej rzeczy. Węgry uniosła wysoko brwi, a Polska przetarł oczy ze zdumienia.

-Czy ja dobrze widzę…? –wyszeptał niemal bezgłośnie.

Tuż przed bramą parku stał, jak gdyby nigdy nic, wielki czołg.

-Co to ma znaczyć?! –wyjąkała Elizaveta.

Ostrożnie podeszli do pojazdu szczegółowo się mu przyglądając.

-Nie wygląda mi to na replikę… -mruknął Feliks, po czym rozejrzał się dookoła. Nagle jego uwagę przykuła tabliczka wisząca na bramie –Ela patrz!

Wystawa zabytków z II Wojny Światowej.

Zapraszamy!

Głośno wypuścił powietrze.

-Myślę, że już wiem po co tu przyjechali…

Węgry pufnęła zezłoszczona.

-Ten dupek wystawił mnie tylko po to, by pooglądać sobie jakieś graty?! Jak go dorwę to kształt jego głowy już nie będzie taki sam.

Feliks zaśmiał się wyobrażając sobie tą sytuację. Po chwili jednak spoważniał.

-W tym problem, że nie mamy pojęcia gdzie oni są. Gdzie ktokolwiek z tego miasteczka jest.

Udali się w kierunku wystawy. Szli powoli alejkami podziwiając wiele bardzo dobrze zachowanych zabytków. Po chwili zauważyli jednak kolejną osobliwość tego miasteczka. Na środku placu otoczonego parkiem stał wysoki pomnik przedstawiającego jakiegoś człowieka w wojskowym mundurze na koniu. Lepszym określeniem byłoby jednak słowo przedstawiał, gdyż mężczyźnie brakowało głowy, prawej ręki i kawałka torsu.

-Co tu się wydarzyło…? –wyszeptała Węgry, nie wiedząc jak inaczej skomentować, to co widzi. Polska jednak nic nie powiedział, podszedł jedynie bliżej do posągu i zaczął mu się bacznie przyglądać, jednocześnie drapiąc się po brodzie i głęboko się nad czymś zastanawiając. Obszedł go kilka razy dookoła, gdy nagle obrócił się gwałtownie.

-Bingo! –wykrzyknął.

-C-co „bingo”? –spytała niepewnie Elizaveta. Feliks wskazał palcem na armatę stojącą nieopodal, skierowaną dokładnie w stronę pomnika –Coś świta?

Węgry patrzyła się nie mogąc uwierzyć w to, co widzi.

-Po co ktoś miałby strzelać z armaty do posągów?!

Polska zaśmiał się chodząc w tą i z powrotem –No któż to mógł być? No nie wiem… może jacyś turyści, którzy chcieli sprawdzić, czy wciąż potrafią się tym ustrojstwem obsługiwać… hm? Co o tym sądzisz? –oparł się o bok armaty rozbawiony.

-Nie… to niemożliwe. Oni nie są aż tak głupi... –wyjąkała.

-A jednak! –uśmiechnął się przesuwając dłonią po dziale –wciąż nie wiemy jednak, dlaczego miasto jest takie opustoszałe…

Ledwo skończył to mówić, gdy do ich uszu dotarło dziwne dudnienie.

-Co tym razem…? –Węgry przystawiła dłoń do czoła załamana.

Dźwięk z sekundy na sekundę stawał się coraz głośniejszy.

-To chyba stamtąd –Feliks wskazał na boczną ulicę. Oboje pobiegli w tamtą stronę zobaczyć co się dzieje, jednak to co ujrzeli, przerosło ich najśmielsze oczekiwania.

Środkiem drogi biegł nie kto inny jak Gilbert. Lepszym określeniem byłaby jednak ucieczka. Bardzo szybka ucieczka przed rozwścieczonym tłumem, który nie zamierzał tak łatwo odpuścić.

Pogoń kierowała się w ich stronę, jednak nie byli w stanie usunąć się z drogi, ponieważ byli zbyt pochłonięci tym irracjonalnym widokiem uciekającego Prusaka. W końcu on także ich dostrzegł, a oczy niemal wyleciały mu z orbit. On chyba również nie mógł pojąć surrealizmu tego wydarzenia. W ostatniej chwili zdążyli przesunąć się na chodnik, tak by nie zostać rozdeptani przez dziki tłum.

-Apteka…! Piwnica! –zdołał jedynie wykrzyczeć po polsku Gilbert mijając ich, tak, by mieszkańcy miasteczka go nie zrozumieli.

Kilka sekund później wszyscy znikli im z pola widzenia.

-Okeeej... –powiedział przeciągle Feliks –coś mi się wydaję, że teraz najlepszym wyjściem byłoby pójście do tego miejsca.

Węgry jedynie mu przytaknęła, nie mogąc inaczej skomentować tego, co właśnie zobaczyła.

Znalezienie apteki nie było zbyt trudnym zadaniem, gdyż miasteczko było stosunkowo małe i dobrze oznaczone. Starali się wypatrzeć coś przez szybę witryny, jednak nic nadzwyczajnego nie rzuciło im się w oczy. Feliks delikatnie nacisnął klamkę, co, o dziwo, poskutkowało. Weszli do środka jasnego pomieszczenia wypatrując jakichś drzwi mogących zaprowadzić ich do piwnicy. Gdy przeszli na zaplecze, ich oczom ukazało się kilka schodków prowadzących w dół i małe drzwi. Spróbowali je otworzyć, jednak tym razem im się to nie udało.

Polska podrapał się po brodzie i odsunął się trochę od drzwi, na tyle na ile pozwalała szerokość pomieszczenia.

-Feliks, co ty chcesz... –Elizavecie nie było dane dokończyć pytania, gdyż w tym momencie blondyn z impetem rzucił się na drzwi, przebijając je na wylot. Z dumą ocenił swoją pracę.

-Tak jak myślałem, to tylko tandetna płyta pilśniowa... –gdy tylko przestał podziwiać swój wyczyn, rozejrzał się dookoła. Dopiero teraz zauważył grupkę ludzi siedzącą w kącie. Przez kilka chwil mierzyli się wzrokiem.

-Feliks?! A ty co tu robisz? –spytał niedowierzający Alfred.

-Ktoś was musiał w końcu uratować, czyż nie? –uśmiechnął się złośliwie.

***

Szli grupką przez miasto, bacznie obserwując swoje otoczenie. Teraz im brakowało tylko tego, by natrafić na grupę rozwścieczonych mieszkańców.

-Mamy jakiś plan? –spytał Ludwig.

-Przydałoby się dostać do samochodu –mruknął Feliks.

-A co z Gilbertem? Nie możemy go tak tu zostawić –jęknęła Węgry.

-Najważniejsze, to dostać się do auta, potem się coś wymyśli.

Przemierzali opuszczone ulice nasłuchując jakiegokolwiek dźwięku. Z ulgą dotarli do pojazdu Polski, jednak okazało się, że samochód jest zbyt mały, by pomieścić ich wszystkich.

Wyszło na to, że Elizaveta została zmuszona usiąść na kolanach Francisa, który nie wyglądał, jakby zbytnio się tym przejmował. Gdy Feliks włączył silnik, zaproponował, by od razu uciekać stąd jak najdalej, jednak jego rozważania boleśnie przerwała podirytowana Węgry.

-Nie możemy tu nikogo zostawić –mruknął Niemcy rozważając wyjście z tej sytuacji.

-No to musimy go po prostu odbić –powiedział Polska z błyskiem w oku naciskając gwałtownie pedał gazu.

***

Gilbert biegł już ostatkiem sił. Wciąż nie mógł uwierzyć, jak dał się wplątać w to wszystko. To przez te wsuwki Francisa! Dlaczego to on musiał wylosować najkrótszą? I co tu robią Feliks i Elizaveta? Jak oni się tu znaleźli?

 Nie znał odpowiedzi na żadne z tych pytań.

Nagle do jego uszu dobiegł dziwny dźwięk, który po chwili zbiegł się z obrazem. Kilkaset kilometrów przed nim jechał rozpędzony samochód z grupką ludzi. Gdy przyjrzał się dokładniej, zobaczył w jego wnętrzu znajome sylwetki. Wielki uśmiech pojawił się na jego twarzy niemal tak szybko jak znikł. Jak oni mięli zamiar mu pomóc w ten sposób?

Pojazd zbliżał się nieubłaganie szybko, wciąż nie zmieniając swojego kursu. Nagle jednak drzwi się otworzyły i z wnętrza auta zaczęła wystawać ręka. Gilbert szybko ocenił sytuację. Jego pogoń była oddalona od niego o kilkanaście metrów, więc wywnioskował, że jeśli mocno się złapie… to może się udać.

Do spotkania zostało kilka sekund, a cała akcja trwała jeszcze krócej. Prusy z całych sił starał się trzymać wyciągniętej ręki, a w tym samym czasie Feliks gwałtownie skręcił, by nie uderzyć w tłum mieszkańców. Tym sposobem, prawa fizyki zarzuciły albinosem tak, że wleciał na tylne siedzenia, a jego głowa znalazła się na kolanach zaskoczonej Elizavety.

-Cześć, tęskniłaś? –powiedział zawadiacko szczerząc swoje śnieżnobiałe zęby.

Prowadzący blondyn nie miał innego wyboru, jak tylko wjechać samochodem do parku. Musiał manewrować tak, by nie zderzyć się żadnym czołgiem, co miałoby katastrofalne skutki. Gdy zorał niemal wszystkie klomby kwiatów, wreszcie udało mu się wyjechać za ulicę, skąd udał się na drogę prowadzącą do wyjazdu z miasta, przy okazji łamiąc niemal wszystkie przepisy drogowe.

-No i kolejne miejsce na mapie, do którego już nigdy się nie udam –jęknął Alfred komentując całe to wydarzenie.

Nie ma to jak jechać do Ameryki samochodem... xD

Poszukiwania cz.1

Nareszcie udało mi się coś napisać~! ヽ(*・ω・)ﾉ Teraz marzę już tylko o słodkim lenistwie. Przez ostatnie kilka tygodni wyglądałam tak: 

(No dobra, może nie osiwiałam, ale ciągle chodziłam zmęczona ˃ᆺ˂ )

Starałam się wpleść tu trochę więcej postaci niż zazwyczaj i uprzedzam, że niektóre mogą odbiegać od kanonu. I przepraszam, że takie krótkie, następną część postaram się zrobić dłuższą. Enjoy!

-Mógłby mi ktoś powiedzieć, jakim cudem znaleźliśmy się w takiej sytuacji? –powiedział  drwiąco Prusy nie kierując wypowiedzi do nikogo konkretnego. Leżał na ziemi, leniwie wyciągając ręce do góry, by rozprostować trochę kości –Ale tak serio, trzeba być idiotą, żeby się w takie gówno wpakować... –mruknął ziewając.

-Nie zapominaj, że tak samo za to odpowiadasz, jak my wszyscy –odburknął podirytowany jego zachowaniem Niemcy siedzący przy ścianie.

-Braciszku, nie denerwuj się tak, bo ci się zmarszczki pojawią~– zachichotał złośliwie.

-Jak to wszyscy?! –wtrącił się Anglia –od początku byłem temu przeciwny! To wszystko przez tego chodzącego McDonalda, wrażeń mu się zachciało.

-Teraz to taki świętoszek z ciebie herbaciarzu, tak? –zaoponował Ameryka –Jakoś wcześniej nawet słowa sprzeciwu od ciebie nie usłyszałem!

-Hej, przestańcie się kłócić, Prusy ma rację, złość piękności szkodzi –powiedział rozbawiony Francja nic nie robiąc sobie z napiętej sytuacji.

-Wy chyba naprawdę nie zdajecie sobie z naszego beznadziejnego położenia! –wrzasnął Anglia –siedzimy tu jak jakieś sardynki w puszce, a wy zamiast coś wymyślić to się tylko kłócicie!

-Możesz wyjść, nikt cię tu nie trzyma –odparł złośliwie Prusy.

***

-Ha! Nie złapiesz mnie teraz! –dziewczynka w kolorowej sukience z falbankami wdrapała się na wysokie drzewo.

-Przecież umiem się wspinać! –odparł chłopczyk z zadyszką opierając się o pień drzewa.

-I tak nie dasz rady~ Nie masz siły –odpowiedziała wciąż wspinając się coraz wyżej.

-Chciałabyś! –zacisnął swoje piąstki i poczerwieniał ze złości. Dlaczego ona zawsze miała lepszą kondycję od niego? Włożył stopę w pierwszą szczelinę i niezdarnie starał się złapać jakiejś gałęzi. Dziewczynka z rozbawieniem patrzyła na jego wyczyny. Po chwili jednak z zaskoczeniem zauważyła, że zbliża się do niej coraz bardziej.

-Nawet nie najgorzej ci idzie, wiesz? –mówiła do niego wesoło bujając nogami na gałęzi –jakbyś jeszcze trochę poćwiczył, to może za kilka lat mi dorównasz~.

Chłopiec, tym razem czerwony z wysiłku, nie dawał za wygraną i znacznie przyspieszył, tak, że dzielił ich teraz niecały metr.

-E-ej, co tak pędzisz? –dziewczynka spojrzała się w górę. Byli już na samym czubku drzewa. Nie było żadnej drogi ucieczki. Niezdarnie wstała z gałęzi i spojrzała na polanę. Dobre cztery metry w dół. Nagle poczuła szarpnięcie. Chłopak złapał dłonią gałąź, na której stała, przez co jej noga ześlizgnęła się i straciła równowagę. Oboje nie spodziewali się takiego obrotu spraw, więc chłopiec jedynie co mógł zrobić to patrzeć się z szeroko otwartymi na spadającą na niego sylwetkę.

Jego ciało dość mocno odczuło spotkanie z ziemią, jednak bardziej przeraziło go to, że na klatce piersiowej również czuje jakiś ciężar, a czyjeś długie włosy uniemożliwiają mu oddychanie. Otworzył oczy i odgarnął je ze swojej twarzy.

-M-mogłabyś tak jakby już ze mnie zejść –powiedział niezręcznie.

Dziewczynka powoli sturlała się na ziemię, tak, że leżała teraz obok niego.

-Ale z ciebie niezdara –odparła śmiejąc się.

-Ze mnie?! A kto nie potrafi utrzymać się na drzewie, hę? – pufnął urażony. Chwilę leżeli w milczeniu.

-Wiesz co? –westchnęła melancholijnie –szkoda, że tak naprawdę nie było…

-Nie rozumiem.. –uniósł brwi.

-Przez całe dzieciństwo nie miałam na sobie ani jednej sukienki –wstała i obróciła się dookoła siebie, tak, że jej falbanki zawirowały –Patrz, jak ładnie bym wyglądała.

-Co masz na myśli? Przecież ciągle jesteśmy dziećmi –jego twarz wyrażała prawdziwą konsternację.

Uśmiechnęła się delikatnie i pochyliła się nad nim.

-Właśnie, że nie. Jesteśmy już dorośli, Feliks.

-Co?! –krzyknął i gwałtownie podniósł się do pozycji siedzącej. Rozejrzał się dookoła. Siedział na krześle w gabinecie, a na wprost niego przyglądał mu się badawczo jego szef.

-Jak to co? Słuchałeś mnie w ogóle? Jakiś nieprzytomny dzisiaj jesteś.

Polska wciąż wpatrywał się w niego z uniesionymi brwiami.

-Przepraszam –wyksztusił wreszcie –ostatnio się nie wysypiam.

-Widzę… dobrze, na dziś skończymy. I tak pewnie nie dotarło do ciebie nic, co mówiłem przez ostatnie pół godziny, prawda?

Feliks zrobił niewinną minę i uniósł ramiona w przepraszającym geście.

Szef westchnął i wywrócił oczami.

-Eh, porozmawiamy kiedy indziej, a teraz idź się wyspać.

***

-To co robimy? Nie możemy przecież siedzieć tu w nieskończoność –powiedział znużony Ameryka –głodny jestem.

-Czy ty nie możesz przestać myśleć o jedzeniu? –podirytowany Anglia chodził w kółko.

-Gdyby nie moje zapasy jedzenia już dawno byśmy zdychali z głodu!

-Bądźcie cicho wreszcie! –krzyknął Niemcy –ktoś musi wyjść i poinformować o sytuacji.

-Przecież to samobójstwo –wywrócił oczami Prusy.

-No to masz może jakiś lepszy pomysł?

-Przecież już ktoś na pewno zainteresował się moim zniknięciem –odparł Francja –zapewne zaczęli mnie już szukać.

-A powiedziałeś żabojadzie chociaż komukolwiek gdzie jedziemy?
Francis umilkł. Nie chciał, się przyznać, że wspomniał coś tylko swojemu ogrodnikowi, który zazwyczaj zapomina całą treść rozmowy po kilku minutach.

***

Pierwsze co zrobił po przyjściu do domu to rzucenie się na łóżko. Ostatnio nie miał czasu nawet na chwilę odpoczynku. Do tego wszystkiego ma jakieś dziwne sny…

Z błogim uśmiechem na twarzy wtulił się w poduszkę i zamknął oczy.

Po chwili jednak, pewien tak bardzo znienawidzony przez Feliksa dźwięk przerwał ciszę.

Dzwonek do drzwi.

-Kogo to diabli niosą... –westchnął i klnąc pod nosem podszedł i otworzył je. Jego oczom ukazał się nie kto inny jak Węgierka.

-Szia! –przywitała się wesoło.

-C-cześć –odpowiedział dość zaskoczony tą niespodziewaną wizytą, jednak mimo wszystko uśmiech pojawił się na jego twarzy –Co u ciebie słychać?

-A, wiesz, byłam w okolicy, to postanowiłam, że wpadnę. Mam nadzieję, że nie przeszkadzam?

-Nie, jasne, że nie. Wchodź –zaprosił ją do środka. Uśmiechnęła się z wdzięcznością i weszła do domu.

-Zrobić ci kawy?

-Jasne! Strasznie zimno, jak na tą porę roku, nieprawdaż? –odpowiedziała ściągając płaszcz.

-Yhm –mruknął kierując się w stronę kuchni. Dziewczyna poszła za nim rozglądając się jednak nerwowo dookoła. Feliks zauważył to.

-Stało się coś? –spytał podejrzliwie.

-Hę? Czemu pytasz?

-Jakoś dziwnie się zachowujesz…

-Dziwnie? – mruknęła rozglądając się po salonie. Feliks skwitował to tylko lekkim uniesieniem brwi, ale nic nie powiedział.

Oboje czekali w milczeniu aż ekspres przygotuje kawę.

-A właśnie, wydaje mi się, że ostatnio zostawiłam szalik u ciebie na górze, mogłabym sprawdzić? –niewinnie uśmiechnęła się do niego.

-Na pewno bym zauważył, gdybyś coś zostawiła... –nie zdążył dokończyć, bo ta była już na schodach.

-Co w nią wstąpiło dzisiaj? –powiedział do siebie i zaniósł kawy do pokoju. Po chwili na fotelu obok usiadła lekko zawiedziona Węgry i westchnęła głośno.

-Mówiłem ci, że go tam nie będzie –powiedział  Feliks, gdy zobaczył jej minę.

-Nie oto chodzi… wcale nie szukałam szalika…

-A więc czego?

-No bo... –zawahała się –wcale nie przyszłam tu bez powodu –zamilkła, a Polska wpatrywał się w nią, czekając na ciąg dalszy.    

-Myślałam, że jest może u ciebie Gilbert –wyksztusiła z siebie i oblała się rumieńcem.

-Dlaczego miałby u mnie być…? –brwi Feliksa uniosły się naprawdę wysoko.

-Bo... –stopa dziewczyny zaczęła wykonywać okręgi na dywanie –długi czas nie mam już z nim kontaktu, szukałam go już wszędzie i ty byłeś moją ostatnią deską ratunku.

-No ale żeby był u mnie?

Węgry zrobiła smutną minę.

-Przepraszam, że zawracam ci głowę, pewnie szlaja się gdzieś ze znajomymi, a ja niepotrzebnie się martwię…

-Długo go już nie masz z nim kontaktu? –spytał siorbiąc powoli kawę.

-Kilka dni…

Polska poczuł się lekko urażony. Gdyby go nie było przez taki czas, nikt pewnie by nawet tego nie zauważył.

-Nic ci nie mówił gdzie idzie? Nie masz zielonego pojęcia gdzie mógł pójść?

-Wiesz, ogólnie to bym się tak nie martwiła, że go nie ma, ale tego dnia kiedy zniknął, mięliśmy się spotkać. I kiedy już na niego czekałam to nagle do mnie zadzwonił i powiedział, że dziś nie może… że coś mu wyskoczyło, że bardzo przeprasza i mi to kiedyś wynagrodzi…

-A jaki miał głos? Nerwowy był, czy coś? –spytał dociekliwie Feliks.

-Nie, wręcz przeciwnie, miałam wrażenie, jakby bardzo dobrze się bawił. Nawet jakieś śmiechy w tle słyszałam…

-Ja tam uważam, że niepotrzebnie aż tak się stresujesz. Żeby to pierwszy raz poszedł się włóczyć niewiadomo gdzie…

-Ale zawsze dawał jakiś znak, że żyje. Czy to jakaś policja go złapała,  albo jakiś wybryk zrobił, o którym wszyscy mówili… A teraz zupełna cisza! To do niego niepodobne…

***

-Naprawdę nie ogarniam, jakim cudem na świecie istnieją takie wiochy, w których nie ma zasięgu –prychnął Gilbert mając ochotę rozbić swój telefon na kawałki –skąd ty w ogóle wytrzasnąłeś to ogłoszenie? No bo chyba nie z Internetu…

Alfred przełknął ślinę i nerwowo zaśmiał się drapiąc się po głowie.

-No tak jakoś znajomy znajomego powiedział komuś innemu i tak jakoś doszło do mnie… a ja potem powiedziałem wam... –niewinnie uniósł ramiona w geście bezradności –nie musieliście jechać przecież…

-A skąd ja miałam wiedzieć, że tak to się skończy?!

-Cicho bądźcie! –przerwał im Niemcy –słyszę jakieś głosy.

Wzrok wszystkich zebranych przeniósł się na metalowe drzwi.

***

-To gdzie już byłaś? –spytał Feliks.

-No u Ludwiga, ale go nie było. Miał tylko zostawioną karteczkę, że idzie na jakieś spotkanie z Francisem, więc u niego już nie szukałam... –westchnęła –potem poszłam do Rodericha i Antonia, ale oni nic nie wiedzą. Gdzie on się podział?

Feliks patrzył na jej zmartwioną twarz. Wciąż nie rozumiał dlaczego ona się tak przejmuje jego zniknięciem. Czy nie zauważa tego, że po prostu ją wystawił i to już nie pierwszy raz? Miał mu ochotę skopać tyłek za to, że tak bawi się jej uczuciami. Co ona w nim widzi?

-Pójdźmy może jednak do Francisa,  ktoś powinien wiedzieć, gdzie poszedł... –rzucił krótko wstając z fotela –pójdę tylko wrzucić coś na siebie świeżego.

Węgry siedziała nadal czekając na Polskę. 

Czemu on ma taką  zmartwioną minę? Nie wierzę, że też się martwi zaginięciem Gilberta –pomyślała i wzruszyła ramionami obojętnie biorąc kolejny łyk kawy.

Sama epickość (ꐦ ´͈ ᗨ `͈ )

Ok, ok  nie jest to w żadnym stopniu związane z Hetalią, ale poczułam wielką potrzebę udostępnienia tego wszystkim dookoła xD 

Otóż, wczoraj został wyemitowany 8 odc. anime Mekakucity Actors. I to, czym się chcę z wami podzielić to PIOSENKA KOŃCOWA Z TEGO ODCINKA.
Nigdy nie słyszałam lepszego endingu ;_;  to jest takie piękne ;_;
Może to tylko u mnie wywołuje takie emocje, bo z tą serią związana jestem już dość długo (mimo, że anime dopiero wychodzi, to manga/ nowelki/ seria ponad 20 piosenek pod tytułem Kagerou Project ma już spory fandom), więc dla kogoś kto nie jest w temacie, będzie to podrzędna piosenka, ale cóż może kogoś zachęcę do oglądania xD
PS. UWAGA, video zawiera DUŻE SPOILERY co do fabuły, więc jakby ktoś chciałby obejrzeć anime, to zachęcam jedynie do przesłuchania muzyki będąc na innej karcie przeglądarki/ nie patrząc się w video :3

Choć w sumie, ktoś kto nigdy nie miał z tą serią do czynienia i tak nic nie zrozumie z tego filmiku xD 

A co do fanficka, na 90% wstawię coś w przyszły weekend :3